Ja, en dan is het bijna zover… nog een paar nachtjes slapen en ik ga weer op reis!
En ik heb mezelf verwend. Ik ga dit keer naar een plaats die goddelijk is. Tenminste, dat denk (hoop?) ik. Met mijn blote voeten slenterend over de hagelwitte stranden, juttend naar datgene wat mijn aandacht trekt. Vanuit mijn hangmat eindeloos uitkijkend over de blauwe zee, die ritmisch danst op de wind. In stilte genieten van alle prachtige kleuren, geluiden, en mensen. Op de motor door het prachtige uitgestrekte landschap en de onontgonnen gebieden. In het vroege ochtendgloren de zon op zien komen, die vervolgens die dag weer met me mee zal reizen. Gewoonweg genieten van dat wat is, al mijn zintuigen laten spelen als een kind in een te grote speeltuin.
Ik reis weer alleen. Reisgenoten passeren altijd als vanzelf.
Al jaloers aan het worden, en nieuwsgierig naar mijn reisbestemming?
Nee, geen India, Nepal of Laos. Überhaupt geen Azië dit keer. Ik zoek het eens wat dichter bij huis, gewoon Europa. België, om precies te zijn, naar Dilsen-Stokkem.
En nee, daar is geen strand inderdaad. Ook geen onontgonnen gebied waar ik heerlijk op een knetterende motor doorheen kan. Oké, ik heb misschien een klein beetje overdreven…
Maar na 10 dagen Vipassana-meditatie voelt de lotushouding met enige verbeelding een beetje aan als een hangmat misschien. 10 dagen lang sta ik fors eerder op dan de zon, om vervolgens de hele dag op reis te mogen in mijn eigen binnenwereld. Mijn reisgenoten zijn de vele innerlijke stemmen die me wellicht te pas en te onpas zullen vergezellen. Mijn Vipassana-reisgenoten mogen niet tegen me praten, en omgekeerd. Koetjes en kalfjes zal ik niet tegenkomen in België. In plaats van de ogen naar buiten gaan ze deze reis naar binnen. Misschien is mijn binnenwereld écht veel mooier dan dat ik ooit heb durven dromen.
Kaarten verstuur ik vanuit mijn hart. Er mag namelijk geen pen en papier mee. Nog geen mp3, boek, telefoon of iets lekkers mag er mee. Alleen voldoende schone onderbroeken. En lef. Dit laatste staat nergens vermeld overigens, maar dat schat ik zelf zo in.
Velen zullen me voor gek verklaren. En ja, misschien word ik zo gek als een deur. Want wanneer hou je nou 10 dagen lang je mond, zittend op een kussen?! Kunnen jullie me straks bezoeken in een psychiatrisch ziekenhuis, als ik me teveel heb ingelaten met al mijn kritische en angstige reisgenoten. Kom vooral langs zou ik zeggen. Ik hou van chocolade, dus schroom niet om dat mee te nemen. En boeken, wijze boeken. En liefde. En neem me dan tijdens mijn eerste verlof vooral mee voor een ‘normaal’ uitje.