Ken je dat?
Dan ben je ineens razend enthousiast over een idee, je voelt het hélemaal stromen in je lijf…
In je hoofd is het bedachte plan al tot uitvoer gebracht en is het resultaat ook nog eens verblúffend!
Tijdens mijn dagelijkse meditatie heb ik dat vaak, die geweldige ideëen. Eigenlijk zou ik zo’n 20 minuten geconcentreeerd moeten zijn op een verkregen mantra, maar die mantra laat zich dan vrijwillig naar de achtergrond duwen, om plaats te maken voor een geweldig idee. Zo ineens komt ook het idee verhalen te gaan schrijven op mijn (levens)reissite. De meest geweldige onderwerpen komen voorbij, sterke teksten, de humor en zelfspot er in, ja, vanuit die rust van de meditatie voel ik gewoon de energie van een bekend columniste zijn.
Het gekke, en ook jammere is alleen, dat ik dan nog vol enthousiasme en als waar columniste begin het plan ten uitvoer te brengen, maar naarmate de tijd vordert slinkt hetgeen wat nét nog zo groots en bijzonder voelde, tot de grootte van slechts de kleinste doperwt.
Het gevoel van vroeger, dat mijn oog groter was dan mijn maag als ik weer eens teveel opschepte, maar in dit geval dat mijn ego groter is dan mijn werkelijke kunnen, zoiets.
Grootheidswaanzin, of (faal)angst? Laten we het op het laatste houden, dat is maatschappelijk wat meer getolereerd.
Kritische stemmen die uit het niets opduiken, die me aan de tand voelen over mijn kunnen en me duidelijk laten voelen dat ik écht geen schrijver ben of zal worden, dat ik toch geen inspiratie zal vinden en het hele plan beter niet uit kan voeren om een fiasco, of teleurstelling bij de lezers te voorkomen. Duidelijk.
Als ik dus al begonnen ben aan een tekst, dan kom ik in het gezelschap van die kritische stemmen uiteraard in de ‘ik-weet-niet-of-het-goed-genoeg-is-episode’
(wat overigens nog niet zo erg is als de ‘ik-weet-niet-of-ik-goed-genoeg-ben-episode’, als deze verschijnt dan is het slim alvast tampons in te slaan, of wat slaap in te halen).
Toch, het kleine moment van ‘die grootheidswaanzin’, kan grootse en bijzondere gevolgen hebben, die momenten hebben me al ver gebracht in mijn leven.
Letterlijk ver zelfs, zo heb ik vanuit dat gevoel al tot 3 keer toe een verre reis geboekt, ik en mijn reisticket, verder niets.
Pas daarna bekruipt me de enorme angst en de gedachte ‘wat heb ik nou toch weer gedaan..?!!’. Dan zit de moed ineens niet meer in m’n hoofd, maar in m’n schoenen..
Toch, prachtige reizen zijn het geweest, bijzondere ervaringen, ik had ze niet willen missen.
Zo heb ik huizen gekocht, zo heb ik in bandjes gespeeld en soms zelfs opgetreden, zo ben ik ZZP’er geworden, en nog zoveel dingen meer.
Met die kritische stemmen kun je best leren samenwerken. Ik heb één zo’n stem ooit een naam gegeven, Bully. Als een buldozer raast die over m’n ideëen heen, walst ze simpelweg aan gort als ik even niet oplet.
Nou, vandaag besluit ik dat ik Bully maar weer lekker laat razen. Oordoppen in en gáán voor dat geweldige idee!”