Bertie,
van zero in Boer Zoekt Vrouw naar hero in Expeditie Robinson.
Watskeburt!?
Eigenlijk niet zo heel veel. Bertie is gewoon Bertie. Volkomen zichzelf.
Of dat nu met een stel vreemde, quasi verliefde vrouwen rond haar keukentafel is, of met mensen die zich BN’er voelen op een eiland.
Toen ik Bertie vroeg wat ze als doel voor ogen had toen ze mee ging doen met Robinson, was dat de ervaring om op een eiland te zijn met vrijwel niks, te ervaren hoe het is om te moeten overleven.
Bertie hoefde helemaal niet te winnen – ze heeft zich zelfs al gelijk weg laten stemmen – en ze staat potdorie gewoon in de finale! Is dat dan wellicht de sleutel tot geluk? ‘Gewoon’ te zijn met dat wat is? In tegenstelling tot wat er in de spirituele Happinez bewegingen wordt beweerd, want daar ben je druk doende met jouw overwinning of wensen te visualiseren, met de juiste intentie neer te zetten, moet er vooral een doel of (stappen)plan zijn, wellicht hebben een aantal deelnemers van Robinson een moodboard thuis bij elkaar zitten plakken, heeft iedere (winnende) gedachte kracht. Maar nee, Bertie doet daar niet aan, die ís gewoon.
Daar waar ik zo ongeveer twintig jaar lang heb ge- en onderzocht in het leven, naar God, naar mezelf, naar zingeving, heb gedoold in gefantaseerde vorige (en volgende) levens, heb gespeeld met mijn innerlijk kind, heb ge-rebirth, tien dagen mijn mond heb gehouden tijdens de Vipassana meditatie, half dood ben gegaan in zweethutten en ayahuasca-ceremonies, mijn familie vele malen heb opgesteld, meerdere moodboarden bij elkaar heb geplakt, mijn zonnevlecht uit de knoop heb laten trekken met Reiki, en weet ik wat niet nog allemaal meer heb uitgeprobeerd in het hele spirituele circus, daar was Bertie gewoon boer.
Toen we weer eens een avondje zaten te kletsen over het leven, ik vanalles over mijn filosofische theorieën en ontdekkingen ventileerde en zij daar met alle gemak in mee kon, toen vroeg ik haar: ‘Bertie, hoe kom jij toch zo wijs.’ Waarop zij me zei: ‘Tja, dan zit ik van die lange dagen op de tractor nogal saai ploegwerk te doen en dan denk ik na over het leven.’
Gewone boerennuchterheid en spirituele hoogdraverij hebben uiteindelijk tot dezelfde conclusie geleid; dat dit hele leven wellicht een soort van kosmische grap is, waarin wij onszelf wel heel erg belangrijk en invloedrijk maken als golfje in de immense oceaan dat leven heet. Omdat we niet kunnen zijn met de mogelijke zinloosheid en de totale kwetsbaarheid van het leven, verzinnen we de meest prachtige – en bovenal verzachtende – concepten rondom zin, nut en reden. We verzinnen een heel verhalencircus omdat dit moment, precies zoals het zich aandient, niet goed genoeg is of te pijnlijk voelt om mee te zijn.
Haar en mijn levensvisie vinden elkaar in dezelfde lijfspreuk; “Life is what happens when you’re busy making other plans.” Boer Bertie had nooit kunnen bedenken ooit mee te doen aan Expeditie Robinson, laat staan de finale te halen. Het leven is één grote verrassing. Je kan nog zoveel bidden, willen, plannen maken of doelen stellen, het leven doet gewoon zijn eigen ding en houdt geen rekening met wat jij daarin misschien wil of wenst, laat staan dat je daar invloed op hebt. Net zo min wij invloed hebben op regen, wind of zonneschijn.
Zijn met dat wat is, in dit moment. Bertie verstaat die kunst. En ja, dan wens je soms ook een dubbele dosis Prozac om dit moment door te komen.
Bertie en ik gaan binnenkort overigens wel een middagje werken aan een moodboard. Omdat knippen en plakken zo leuk is! Maar dan niet met oude Happinez tijdschriften hoor. Nee, met de Playboy. Heeft iemand nog wat liggen voor ons misschien?
